Winter: De Rust van het Wit
De winter komt binnen als een stille dichter, met een wit blad en een heldere geest. Het seizoen omhult ons in een deken van koude stilte, alsof ze ons uitnodigt om even stil te staan – niet in rouw, maar in reflectie.
Het landschap verstilt, de wereld lijkt kleiner, maar intenser. De kale bomen rijzen als silhouetten in de schemering, een herinnering aan de essentie van het leven zonder franje. Alles wat overbodig is, valt weg, zoals sneeuw zich neerlegt over de oneffenheden van de aarde en alles gelijk maakt.
Winter is de stilte waarin nieuwe gedachten geboren worden, een seizoen dat ons leert dat rust geen stilstand is, maar een voorwaarde voor groei. De ijskristallen aan de takken en de witte adem in de lucht fluisteren dat schoonheid soms het meest voelbaar is in eenvoud.
De nacht lijkt lang en diep, maar zelfs daarin huist een belofte. Want onder de grond, in het verborgene, bereidt het leven zich voor als in een wakende winterslaap. Winter is niet het einde, maar een tussenruimte – een heilige pauze waarin de natuur ons laat zien dat er kracht schuilt in het wachten. Waarempel de levensweg van Forza-Ninove. En wanneer het licht aan de horizon begint te groeien, voelen we dat de stilte niet alleen leegte is, maar ook ruimte voor wat komt. En allengs zal ‘een nieuwe Lente een nieuw geluid’ betekenen. Ook waarempel zoals het in de sterren stond geschreven voor Forza-Ninove.
