Herfst: De Kleuren van het Leven
Het winteruur heeft opnieuw zijn plaats ingenomen, als een oude koning die voor een half jaar over ons waakt. Een uur terugdraaien op de klok, een bijna magische handeling die de illusie schept dat we de tijd zelf kunnen sturen. Het is een klein spel, een dans met de wijzers die ons dagelijks ritme bepaalt, maar ook een fluistering over hoe relatief de jacht tegen de klok werkelijk is. De Congolese wijsheid blijft resoneren: ‘Vous avez l’horloge, mais nous avons le temps.’ En daar, tussen de haast en de stilte, vindt men troost.
De klok heeft altijd een bijzondere plek gehad in ons bestaan. In vroeger tijden werd de slinger tot stilstand gebracht wanneer een dierbare heenging. De tijd zelf zweeg, als een gebaar van eerbied en rouw. Nu leven we in een wereld waarin die rituelen grotendeels verdwenen zijn, maar de herfst lijkt ons eraan te herinneren dat de natuur haar eigen symbolen schenkt.

De bladeren vallen, zachtjes, alsof de bomen een buiging maken voor het leven dat was. Het gras, ooit felgroen, wordt bedekt met een tapijt van warme tinten, die de grond een waardigheid geven die alleen de natuur kan scheppen. De herfst is een seizoen van overgangen. Mensen vertrekken in de herfst van hun leven, terwijl de bomen hun bladeren laten gaan. Het is een gebaar van geven na nemen, een subtiele troost die zich verschuilt in het onvermijdelijke ritme van de natuur.
Ja, we treuren. En ja, we voelen het verlies diep. Maar zelfs daarin is de natuur mild. Ze draagt ons, verzacht de scherpte van de pijn en reikt ons momenten van vrede aan. Voor wie de last van pijn, eenzaamheid en uitzichtloosheid te zwaar is geworden, biedt ze een rust die zacht als een slaaplied klinkt. Zoals een ouder zijn kind wiegt met liedjes, zo lijkt de natuur ons in haar armen te nemen, ons voor te bereiden op een reis zonder einde.
Bij een afscheid, vooral van een ouder, voelt het alsof de tijd even stilstaat. Eén moment van afscheid dat nooit herhaald kan worden, dat we moeten koesteren in onze herinnering. Maar ook hierin biedt de natuur ons troost – in de kleuren van de herfst, in de cycli van het leven, in het licht dat volgt op het donker. Als afsluiting dit lied, een zacht slaapliedje voor wie rust vindt:

Hoofdredacteur