Column D. Van Herreweghe: Over Griekse mythologie, kolder, kerst, en 2024.
Liefste Peter en liefste Meter,
Liefste papa, plus-papa, liefste mama en plus-mama,
Beste en zeer gewaardeerde lezer(es),
Beste Forza vriend(inn)en
Er was eens…. Zo beginnen de meeste sprookjes! Weet je ’t nog van in de tijd dat je jong en mooi was? Lang geleden? Niet overdrijven. We zijn allemaal nog even mooi ze!
Er was eens in de goddelijke dolle heksenketel van de Griekse Olympusberg, een knotsgekke woordenwisseling ontstaan waarin absurditeiten en filosofische bespiegelingen tussen Ero, de god van de onuitgesproken vriendschaps-liefdesrelaties -die nogal dweepte met cupido-capriolen-, en Thana, de doodgraver die wijd en zijd gekend stond voor een soort humor erger nog dan cynisme, sarcasme en ironie samen. Nog droger dan een eeuwenoude vervallen grafsteen waarop Vikingen, Spanjaarden, Duitsers en nog andere ongenodigde immigranten hun frustraties en colère hadden botgevierd, stond er na eeuwen ‘kop van Jut’ te zijn geweest maar bekaaid bij.
Ero en Thana hadden vaak gesprekken over de betekenis, het filosofisch belang en finaliteit van het leven en de dood en de bestemming na het aardse afsterven. En hoe zit het met de apokatastasis na het einde ter tijden? Geen onderwerpen zoals men aan de toog van het stamcafé bespreekt. Maar toch… (Uiteraard werd af en toe de lichte toets en de dubbele bodem bovengehaald die beiden op hun eigenste manier volgens eigen vermogen invulden. Maar.. Daar moest onvermijdelijk en uiteindelijk hommeles van komen.
Ero (die met een knipoogje dat zelfs Aphrodite deed blozen) sprak: “Thana, ouwe knar, je hebt geen snars verstand van liefde! Het is als een goddelijke strip-act, onthullend en prikkelend. Jij ziet alleen maar de dood als een eindeloze siësta zonder happy ending!”
Thana, wiens gezicht net zo serieus werd als dat van een pleurant van Claus Sluters Mozesput, gecombineerd met het uitzicht van een schedel op Halloween, antwoordde: “Je bent te lichtzinnig! De dood is als een ontsnappingsroute uit het miserabele spektakel van het leven der minder fortuinlijke schepsels dan de goden! Zonder mij zou de wereld veranderen in een goddelijke sitcom zonder cliffhangers.”
De goden keken elkaar veelbetekenend aan als ondeugende engelen die genoten van goddelijk vuurwerk. Diogenes van Sinope, gewapend met lantaarn, sinds jaar en dag op zoek naar een oprechte mens en gekleed in een houten ton, had iets of wat van het dispuut gehoord en dus haastte de god van wijn en losbandigheid zich naar de plaats delict waar hij kwam aanzetten met een fles ambrozijn in elke hand. “Waarom maken jullie er geen goddelijk geil feestje van?” stelde hij kreunend-hijgend voor. (Deels door de geleverde inspanningen en -we moeten eerlijk blijven- deels door de opgegeilde gedachten en fantasieën van wat hij nu wel zou kunnen meemaken. De hele Olympus geloofde de eigen oren niet en die ton.. tja dat was blijkbaar ook ongezien! Maar Diongenes had nog een aantal andere activiteiten in zijn aarsenaal. Maar daarover een andere keer meer!
Indachtig de woorden van Diogenes en zoals later ook zou blijken met de steun van hun latere Romeinse opvolger Bacchus, daalden Ero en Thana neer richting het ondermaanse, vermomd als sexy kerstelfjes met een vleugje seksueel geïnspireerde charme. Ero strooide met ‘liefdesconfetti,’ waardoor mensen plotseling verliefd werden op kerstkransen, kerststalletjes, kerstbomen en kerstmarkten waar Diogenes ruimschoots aan zijn ‘trekken’ kwam! Intussen deelde Thana ‘levenskietelaars’ uit met de boodschap: “Leef alsof het je laatste kerstfeest is, ’Leef alsof er morgen niet bestaat ♫ ♪’ want wie weet ben je volgend jaar wel een hemelse streaker in het aar(d)sparadijs!” Diogenes had binnenpretjes omdat hij wist dat hij al sinds jaar en dag ‘streakte’
Zelfs Hades, de god van de onderwereld die de doden moest vervoeren op de rivier ‘Styx ‘ naar Hel of Vagevuur haastte zich om het nooit eerder opgevoerde spektakel toch maar niet te missen. Of de onfortuinlijke afgestorvenen uiteindelijk voorbij Vagevuur en Hel zijn geraakt (en of zij de veerman effectief betaalden en/of zij Vergilius en Dante Alighieri ooit ontmoetten, daarvan is zelfs niet het kleinste detail terug te vinden. Zelfs niet in de (verborgen) apocriefe geschriften. Zelfs van de historische pancarte die boven de hellepoort prijkte en waarop te lezen stond: ‘Lasciate ogni speranza voi ch’entrate’, waarmee meteen elke hoop van iedere sterveling in het bot gesmoord werd. (Immers: ‘Laat alle hoop maar varen gij die hierbinnen treedt’ laat weinig aan de verbeelding over. Niet?
Terwijl de goden proostten met de goddelijke mede, wijn en champagne, er gejoeld, gedronken, gezopen en geschranst werd en de overdaden van het gelag in de thermae gedeponeerd werden, ontdekte Thana dat liefde blijkbaar in de meest ondeugende hoekjes verscholen had gelegen. (Z.B. een kopieerkot, de Méditerrane kusten, waaronder Ste-Marie-de-la-Mer, Aigues-Mortes (mais très vivantes) e.a. speelparken en kamers die voor het eerst betreden werden en voor een shockeffect hadden gezorgd.) Thana realiseerde zich dat de dood niet alleen maar een saai einde was, maar ook een kans om het hiernamaals wat meer pit te geven. Ooit was hij aan een gewisse dood ontsnapt en hij herinnerde zich nog haarscherp enkele lichtdrukmalen…
Met een knipoog naar de goddelijke camera-obscura verzoenden Ero en Thana zich onder de mistletoe, kussend (zelf gespeend van elk later in routine gekomen Keltisch gebruik) maar ook mekaar in het oor fluisterend over de frivole lichtheid van het bestaan. Ze lachten samen om de relativiteit en absurditeit van het goden-bestaan en de nodeloze disputen waarin ze zich beiden hadden laten meeslepen. In de achtergrond speelde ‘en sourdine’ nauwelijks hoorbaar ‘Always look on the bright side of life’! En alsof het niet op kon vervolgde de playlist met een al even gedempte grauwe ouwe van Nilsson: ‘Without You’. Stilaan vervaagde de muziek en je kon nog net de intro van ‘When you were sweet sixteen’ horen en dan was het over en uit. Gedaan!
Had Poetin aan een of andere knop geprutst of was er ’toevallig’ een kabelke stuk gevaren in de Baltische zee? Misschien was er zelfs op last van de Eerste Minister of van de een of andere Minister-President een begin van een afschakelplan in gang gezet?
Huppekee riep Barbertje: ‘Dat heb je dan met die ‘ellentrieke otto’s zie” en hij duwde resoluut de stekker van zijn friteuse in het stopcontact. ‘Frietjes, altijd goed dacht hij samen met nog een andere liefhebster van ‘heftige’ sausen.
Het bonte gezelschap op de Olympus wist niet wat het hoorde! Hemelse muziek die nog nooit ter ore was gekomen!… Natuurlijk niet! 1980 lag immers nog in een zéér verre toekomst van zo’n kleine 2000 jaar! https://youtu.be/jUP9uMh5ypM
I love you as I never loved before since first I saw you on the village green… (Ik hou van je zoals ik nog nooit eerder heb liefgehad, sinds ik je voor het eerst zag op het dorpsplein..)
De geest van Plato die op deze donkerste dagen van het jaar -in zijn eentje- de hele Olympus verlichtte alsof het een hoogzomerdag was, leerde de hele goddelijke meute -van vaak omhooggevallen goden met een hoog Farizeeën gehalte- dat liefde en dood hand in hand gaan, net zoals de veel eerder ‘geboren’ goden Eros en Thanatos al hadden beargumenteerd en die door Father Christmas en zijn aanwinst Mother Christmas samen met het ‘stoute’ elfje als chaperonne naarstig geïmiteerd werden, alle Saters ter ere!
En zo, met een vleugje goddelijke milde erotische ’touche’ werd de kersttijd op de Olympus een jaarlijks spektakel van verleiding, lachen, versieren, decadentie, plezierig jolijt en het besef dat zelfs goden af en toe een beetje goddelijke losbandigheid kunnen appreciëren. Goddelijke sterren twinkelden boven de Olympus. Ero en Thana waren dé sterren die naast Pallas Athena van de jaarlijkse show mochten genieten vanop de eerste rij omdat ze hun disputen en misverstanden eens en voorgoed in alle open- en eerlijkheid hadden uitgepraat en bijgelegd én op die manier de grondbeginselen hadden gelegd voor een minder streng Spartaans Hellenisme, waar wij allen anno 2023 nog steeds de positieve gevolgen van ondervinden.
Moraal van mijn (fictieve) verhaal: In vriendschap, liefde en lachen vinden zelfs goden hun stiekeme gelukzaligheid. En antipoden trekken mekaar aan. ‘Afstoten’ kent dat magnetisch veld van vriendschap, liefde en samenhorigheid niet.
En willen we dezer dagen onze dierbaren een deugddoend uitglijden van 2023 toewensen en samen streven naar een verbeterde uitgave in 2024, dan mogen verhaaltjes als dit zeker niet ontbreken. Wij van Forza Ninove wensen jullie een Zalige Kerst en een Gelukkig 2024 toe.
Nil volentibus arduum😉 (Voor zij die willen is niets te moeilijk)
Uw toegenepen doodkind
Ninove (voor) 1 januari 2024
Dirk Van Herreweghe
Hoofdredacteur Forza Ninove
